Kunstenaarsdorp St Paul de Vence is een typische bucketlist-bestemming. Eindelijk kwam het ervan: naar de Fondation Maeght in het fantastische gebouw van de Spaanse architect Josep Lluís Sert. Binnen vergapen we ons aan Bernard Moninot, buiten lokken de beeldentuin vol Miró’s, het Sint Bernhard-kapelletje en de golvende tuin met grote kunstdichtheid.
De kunst begint al buiten in de tuin van Fondation Maeght. Beelden van Miró, Zadkine, Barbara Hepworth en Alexander Calder wijzen de weg naar de ingang van het museum. Al wil de Fondation eigenlijk niet een museum zijn. Dat komt door de bijzondere voorgeschiedenis.Ook de ingang is niet gewoon, Georges Braque maakte het vissenmozaïek in de vijver, en Marc Chagall zorgde voor een mooi muurmozaïek.
Als Georges Braques er niet was geweest, was er misschien geen Fondation Maeght gekomen. Aimé en Marguerite waren een kunstminnend en verzamelend Parijs echtpaar. Aimé (1906 -1981) runde een kunstgalerie en kunstuitgeverij en was bevriend met veel kunstenaars. Georges Braque bracht hen op het idee van dit Zuid-Franse kunstparadijs toen Aimé en Marguerite (1928–1977) hun 11-jarige zoon verloren aan leukemie in 1953. Braque opperde om iets te creëren dat hen zou overleven. Zoiets als de familie Guggenheim had gedaan. Zo ontstond een vruchtbare samenwerking met kunstenaars uit Parijs en St Paul de Vence.
Er zijn schitterende glas-in-lood ramen van Miró, een enorm schilderij van Chagall en Alexander Calder geeft regelmatig acte de présence.
De bouw van het museum zelf kwam voor rekening van de Spanjaard Josep Lluís Sert, die eerder al een atelier voor Miró ontwierp. Het werd een kunstwerk op zichzelf, passend in het bergachtige landschap. De Fondation Maeght – die eigenlijk meer een ontmoetingsplaats, galerie en monument wil zijn, wordt nog altijd gerund door de nazaten van Aimé en Marguerite Maeght.
In de enorme tuin rondom het gebouw wandelen we door het labyrinth van Miró. De Spanjaard heeft zich hier met zichtbaar plezier uitgeleefd.
De tijdelijke expositie in Fondation Maeght is in juni 2022 van Bernard Moninot (1949), een zogenaamde artiste plasticien. Zijn zeven grote installaties hebben poëtische namen zoals Objets de silence, Chambre d’écho of Mémoire du Vent. Heerlijk ongrijpbare namen voor al even ongrijpbare kunstwerken van iemand die de tijd zichtbaar wil maken. Daartoe construeert Moninot ruimtelijke installaties waarin hij schaduw, geluid of wind, maar ook fossielen en woorden een rol laat spelen.
Een kunstwerk als laboratorium voor de zoektocht naar de ongrijpbare tijd. Nu wil ik niet zeggen dat ik het helemaal begrijp, maar fascinerend is het beslist. En mooi, heel mooi. Het doet denken aan installaties die beroemde wetenschappers honderden jaren geleden maakten, op zoek naar zaken die we nu heel normaal vinden zoals elektriciteit of zwaartekracht. Maar ook aan horloges, balletdansers en vlinders.
Naast de installaties zijn er ook verschillende losse werken van Moninot te zien.
Deze Braille-teksten zijn een anagram van Leonardo Da Vinci’s woorden: ‘Ce qui n’a pas de limite, ne peut etre représenté’ met als anagram: ‘Mer secrète pensée appelait inquiétude’.
Tot slot zoeken we nog even de stilte van het kleine kapelletje in de tuin op. Het glas in lood is van Georges Braque.
Au revoir St Paul de Vence, we begrijpen waarom zo veel kunstenaars hier neerstreken.
Fondation Maeght
623 Chemin des Gardettes
06570 Saint-Paul de Vence, France
