De schittering van Het Depot

We gingen naar Het Depot in Rotterdam. De buitenkant vond ik al fantastisch voordat het museumdepot zelfs maar geopend was. Maar binnen kijken, rondlopen tussen de rekken opgeslagen schilderijen, wachtend tot een gids er eentje uithaalt (want je mag dat niet zelf doen)? Mwah. Maar als je vrienden gaan, dan ga je natuurlijk mee. En tjonge, wat bleek ik het mis te hebben.

Ten eerste zijn er bijna geen rekken te zien in het enorme depot waar de kunstwerken van Boijmans van Beuningen voorlopig zijn opgeslagen. Maar belangrijker: de binnenkant is kunstwerk op zichzelf, een kunstwerk van architect Winy Maas die deze glanzende reuzenfruitschaal bedacht. Zijn blinkende spiegelpaleis is zo ontworpen dat je overal kunst ontwaart, op ongewone plekken en nieuwe manieren. Een onderdompeling in een samenspel van architectuur en beeldende kunst. Mooi dus, héél mooi!

Trappen, liften, vloeren, bijna alles is doorzichtig. Zelfs in de vloer waarover je loopt is van glas en er zit kunst onder. De zijkanten van de trappen en de pilaren zitten ook vol kunst. Niet als expositie, maar als iets wat daar bijna toevallig is neergezet. Het kon ook een reclame-affiche bij de tramhalte zijn, maar het is een Toorop.

Rondom de liften zijn speciale grotere kunstwerken te zien, waaronder een van mijn favorieten: Maurizio Cattalan.

Hier en daar krijgen we een kijkje (achter glas) in het echte depot, waar alle kostbaarheden van het Boijmans van Beuningen opgeslagen zijn.

Aangekomen bij de eregalerij, moeten we in de rij, want er mag maar een beperkt aantal mensen tegelijk in de schilderijenzaal. Ook hier iets nieuws: de schilderijen hangen niet aan de muur, maar staan op glazen ezels midden in de zaal.

Er staan de nodige topstukken, zoals deze Rembrandt en de pasverworven Mirò.

Het leuke van glazen ezels is dat je de achterkant van de schilderijen kunt zien.

Soms zijn daar interessante dingen te zien zoals de expositiegeschiedenis, restauratie, ouder merktekens of resten van overgeschilderde werken.

Het blijkt een ‘experimentele opstelling’ te zijn. Een nieuwe museale mode misschien? Het is wel wat onrustig, iedereen scharrelt aan alle kanten langs en tussen de schilderijen. En de verlichting reflecteert duizendvoudig in het glas. We zijn er nog niet uit of dit voor herhaling vatbaar is. Zijn we te ouderwets?

Helemaal bovenop Het Depot is het uitzicht over de Maasstad natuurlijk fantastisch.

Bovendien kun je hier de ultieme selfie nemen. Vraag me niet precies hoe, maar je scant een code, geeft je telefoonnummer op en even later lijkt het alsof er iemand vanuit de ruimte een foto van je gemaakt heeft op de top van Het Depot.

Kon het niet laten om ook even te filmen

Tot slot nemen we de lift naar beneden, een uitje op zichzelf!

‘De stad loopt door in de buitenkant van het Depot.’ zei architect Winy Maas over zijn werk. En niet alleen de stad, ook de voorbijganger ziet zichzelf in in de spiegelende buitenwand. En neemt uiteraard een selfie .

De komende jaren zal al dit moois hier wel te zien blijven, want het schijnt niet zo op te schieten met de verbouwing van het moedermuseum Boijmans van Beuningen.

Depot Boijmans van Beuningen
Museumpark, Rotterdam
https://www.boijmans.nl/depot

#hetdepotrotterdam