Koffie met Johannes Vermeer

Het is een terugkerend probleem, zelfs voor Amsterdammers: waar spreek je af voor koffie als je samen naar het Rijksmuseum gaat? Want een geslaagd museumbezoek zonder koffie, daar moeten we niet aan denken. Zelfs niet als het om Johannes Vermeer gaat. Dus gingen we op zoek naar de beste koffie om de tentoonstelling van het jaar te omlijsten.

Natuurlijk, het Rijks heeft een eigen restaurant, maar dat vinden we nogal kil, weinig intiem. Het is er ook bijna altijd vol en er staan lange rijen wachtenden die je proberen weg te kiiken (tip: de twee kleine Espressobars zijn beter, maar goed verstopt). In de zomer is het koffiebarretje in de heerlijke Rijkstuin ideaal. Maar dat is nu gesloten, want het is februari en koud. En in nabije omgeving is zo goed als niets.

Back to Black
Maar we zijn niet voor een gat te vangen en spreken af bij Back to Black.  De ramen zijn beslagen en het is overvol, maar dan met echte koffieliefhebbers, dus dat geeft niet. Tegelijk met de koffie arriveert de licht beschadigde huiskat, die na een zware nacht wil uitrusten en geen poot meer verzet. Ook dat is niet erg als je zulke fantastische, zelf geroosterde koffie en chai latte serveert. Ja, dit is beslist de ideale voorbereiding op ons museumtrapje.
Back to Black, Weteringstraat 48, (5 min. lopen/ 550 stappen van het Rijks).

Op naar Vermeer

De rijen voor de ingang van het Rijksmuseum vinden we teleurstellend kort, er staat maar een man of twintig. We hadden ons nou net verheugd op eindeloze rijen, waar wij dan gewoon langs mochten lopen. Nonchalant zwaaiend met onze ‘Vriend van het Rijks-pasjes’ mogen we namelijk direct naar binnen. Altijd, zonder tijdslot en gratis, zelfs bij tentoonstellingen met een extra toeslag. 

Het verdwijnpunt van de Nachtwacht
Voor we naar binnen gaan, wijst Petekind me op een grote zwarte rechthoek in het plafond van de fietsonderdoorgang (zuidkant). ‘Dat is een enorm luik,’ vertelt ze. ‘Binnen, precies boven het luik, hangt de Nachtwacht. Als er iets ergs gebeurt, laten ze het schilderij daardoor naar beneden zakken om het weg te halen.’

Ik hoop wel dat ze in zo’n noodgeval eerst even dit filmpje over de gevaren van het weghalen van de Nachtwacht bekijken…

Nu is het dan echt zover, we zijn in de Philipsvleugel waar de Vermeertentoonstelling is. Zacht, bewonderend gemurmel geeft aan dat het hier een stuk drukker is, met alleen maar nette mensen. Sommigen hebben mondkapjes op, anderen niezen luidruchtig drie keer achter elkaar, waarop iedereen zich uit de voeten maakt. Gelukkig zijn er deze keer geen scootmobielpiraten die onze tenen teisteren.

Bij sommige oudere schilderijen, zoals Diana en haar nimfen, kun je gewoon rustig kijken. Bij toppers zoals het melkmeisje, het parelmeisje en het straatje moet je geduldig wachten en langzaam in de rij mee naar voren schuifelen. Wie eenmaal vooraan staat, slaat aan het fotograferen en filmen, soms wel vijf minuten lang tergend traag inzoomend.

Inhoudelijk een duit in het zakje doen over Johannes en zijn werk laten we maar achterwege. Daar is al meer dan genoeg over geroepen. Maarten van Rossem legt zelfs in een YouTubevideo uit waarom hij beslist níet naar Vermeer gaat. Hij heeft wel een beetje gelijk als hij fulmineert tegen grote blockbustertentoonstellingen met gelikte marketingcampagnes. Overal hoorde je immers ‘hoe uniek het (is) dat er 27 werken bij elkaar hangen’. En toch, stiekem voelen we ons een beetje in Vermeers Delftse wereld rondlopen. Zijn we in de marketing getrapt?

Het moet gezegd: de doeken zijn prachtig opgehangen op stemmig groen of taupe gekleurde wanden. En over de verlichting niets dan goeds, nergens zien we hinderlijke lichtvlekken en schitteringen op de kunstwerken; dat maken we vaak veel beroerder mee.

Aan het einde van de tentoonstelling nog even alles op een rijtje.

Het Rijksmuseum heeft een prachtige rondgang met uitleg langs alle schilderijen op hun website geplaatst (inclusief Engelse versie ingesproken door Stephan Fry). Een aanrader om helemaal alleen in alle rust te bekijken
https://www.rijksmuseum.nl/nl/johannes-vermeer

De Vermeertentoonstelling is te zien t/m 4 juni 2023

#rijksmuseumamsterdam

We inspecteren tot slot nog even de museumboekhandel. Die stemt tot tevredenheid.

Meer koffie
Na die 1000 stappen langs verstilde schoonheid uit een andere tijd haasten we ons de Brandweerbrug over, naar de Frans Halsstraat, een van de beste koffiestraten. Het wordt Oeuf Amsterdam op de hoek van de Daniël Stalpertstraat, waar het meubilair zo schilderachtig afbladdert als dat alleen in Frankrijk kan. Goede koffie, oeufs in alle vormen en bereidingswijzen en klassieke vinaigrette. Naast ons dejeuneert een Frans echtpaar, Yves Montand kabbelt uit de luidsprekers. Franser wordt het niet.
Oeuf Amsterdam, Daniël Stalpertstraat 36.

Waar je je ook goed kunt vertonen:

La Boutique del Caffe Torrefazione, Eerste Jacob van Campenstraat 38. 
Komen we ook vaak, voor de koffie en om ons Italiaans te oefenen.

Corner Bakery, Johannes Vermeerstraat 40
Stom, dit was natuurlijk het ideale adres voor deze expositie geweest.

Renzo’s, Van Baerlestraat 67
Italiaanse delicatessenzaak met weinig zitplaatsen, maar wel ideale koffie to go om Museumplein mee over te steken. 
De Bakkerswinkel, Roelof Hartstraat 68
Is wat verder lopen, maar dat is de moeite waard voor hun koffie en citroen-maanzaad-muffins.

En verder is er nog
Op het Museumplein heeft Cobra goede koffie, maar dat weten ook alle toeristen met ingepakte oude-meesters-posters op het Museumplein. Dus rechtgeaarde koffiesnobs uit de hoofdstad zul je daar niet vinden, je wilt niet voor toerist aangezien worden in je eigen stad.

Verderop is Blushing in de Paulus Potterstraat, de koffietent van Gordon. Durven we niet naar toe, omdat de koffie flauw is en je het risico loopt dat de baas onverhoopt aanwezig is.

Onze laatste tip, je zult er maar om verlegen zitten.