Willem Philip Barnaart had begin 19e eeuw een huis nodig om te imponeren. Een stadspaleis aan de Haarlemse gracht, vol kostbaar marmer en veel (blad)goud. Want Willem Philip Barnaart was belangrijk, en bevriend met Lodewijk Napoleon. Tijdens een theevisite zien we dat alles, dankzij een nauwgezette restauratie, weer schittert zoals het ooit bedoeld was.
De statige marmeren entree waar we binnenkomen belooft veel goeds. We worden binnengelaten in de antichambre of ontvangstkamer, waar de gasten van de heer des huizes in grootse stijl ontvangen werden.
Die heer des huizes was jonkheer Willem Philip Barnaart, heer van Bergen, Zandvoort en Vogelenzang (1781-1851). Samen met zijn echtgenote Elisabeth Teding van Berkhout (1783-1814) gaf hij in 1804 de bouwopdracht van dit huis aan Abraham van der Hart, de stadsarchitect van Amsterdam.
Kosten 397.000 gulden.
Het werd een imponerend stadspaleis, want Willem Philip was niet zomaar iemand. Hij was vermogend, dankzij zijn familie die rijk werd in de garen- en bandsector. Zelf bekleedde hij een hele serie functies: lid van de vroedschap, kolonel van de schutterij en burgemeester in Haarlem, lid van de Provinciale Staten en Gedeputeerde Staten. En ook nog adjudant des konings (Willem I en II) en lid van de koninklijke commissie voor de drooglegging van de Haarlemmermeer. Oh ja, en in zijn vrije tijd vrijmetselaar.
Het stadspaleisje is natuurlijk gebouwd in Empire-stijl, want de heer des huizes was bevriend met de Bonapartetjes en werd door hen in de (Franse) adel verheven tot Chevalier de l’Empire in 1813. Daar had je in het Koninkrijk der Nederlanden niets aan, dus in 1817 werd hij in de Nederlandse adel verheven na het verdwijnen van de Franse keizer.
Naast de ontvangstzaal is de gouden zaal, bij uitstek geschikt om te imponeren, want de armleuningen van de banken zijn hier voorzien van bladgoud. Hier kunnen de baljurken naar hartelust ruisen.
De formele eetkamer (zaal eigenlijk) is geschikt voor grote ontvangsten, de gids vertelt dat er vroeger waarschijnlijk een veel grotere tafel stond.
Hier heeft koning Lodewijk Napoleon waarschijnlijk gegeten toen hij in april 1807 op bezoek kwam.
In de tijd van de Barnaarts werden alle gerechten tegelijk op tafel gezet. Je at wat er in jouw buurt stond, even de aardappelen doorgeven was niet bon ton. Je kon dus pech hebben met je zitplaats.
Alles wat op tafel verscheen kwamen uit eigen keuken, het menu is er nog te lezen.
We ruiken er bijna de gebraden varkenshaas en hebben plaatsvervangend medelijden met de keukenmeisjes die alles moesten afwassen.
En dan komen we in het gezelligste vertrek, de zonnige kamer waar de familie at en vertoefde als er geen gasten waren. We hebben weinig aanmoediging nodig om aan de familietafel plaats te nemen voor koffie, thee en een praatje met de vrijwilligster.
De kinderstoel staat klaar, en mevrouw Barnaart kijkt welwillend op ons neer. Het verhaal gaat dat meneer Barnaart geen tijd had om te poseren voor het schilderij.
Willem Philip Barnaart had 14 kinderen uit twee huwelijken.
Kijk mee met Pauline Dorhout van Vereniging Hendrick de Keyser die een online rondleiding geeft: www.youtube.com/watch?v=NQVTXUKFzSA
Huis Barnaart
Nieuwe Gracht 7, Haarlem
Geopend op vrijdag en zaterdag
www.museumhuizen.nl/nl/huis-barnaart
