Het lijkt lang geleden dat we door de lockdown een bezoek aan Jachthuis St Hubertus in Hoenderloo moesten afzeggen. Maar nu kunnen we eindelijk op bezoek in het imponerende buitenhuis dat het echtpaar Kröller-Möller liet bouwen door niemand minder dan Berlage zelf. Ligt het aan ons, of kunnen we het karakter van Hélène aan de buitenkant aflezen? Op één en dezelfde dag ziet het jachthuis er streng en sober uit, maar als een paar uur later de zon doorbreekt, zien we opeens een heel andere kant.
We mogen het huis alleen binnen met een gids die ons rondleidt op de benedenetage van het huis waarvoor H.P. Berlage werkelijk alles ontwierp, van de architectuur en de meubels tot de lampen. Je weet van opwinding bijna niet wat je het eerste moet fotograferen.
Voor meer over Hélène en Anton Kröller-Möller en hoe dit alles ontstond, verwijs ik graag naar de uitgebreide blog uit 2020, toen we er niet in mochten (zie link onderaan). Deze keer gaat het om de foto’s van het indrukwekkende interieur.
De hal met jachttafereel Sint Hubertus en het hert.
Anders dan de Van Rossems, vinden wij de woonkamer wèl mooi, vooral de kleurrijke plafondcassettes met de geglazuurde bakstenen die zo kenmerkend waren voor Berlage.
eetkamerstoel, ontwerp H.P. Berlage
Naast de woon-eetkamer is de halfronde bibliotheek, ook wel de rookkamer. Het toneel van menig beschouwelijk gesprek, natuurlijk onder het genot van sigaren uit de humidor in de hoek. Door de hoog geplaatste ramen en het uitzicht op het water, lijk je je op een boot te bevinden.
Om de sigarenrook te verdrijven ontwierp Berlage deze fraaie airco avant la lettre. Het beeldje is van Hildo Krop.
Behalve de luchtverversing zijn ook de verwarmingen, lampen en andere details van de hand van de meester.
Als laatste doen we Hélène’s eigen zit-en werkkamer aan. De kamer met de gewraakte erker die zij per se aan de kamer wilde hebben, maar die Berlage weigerde te bouwen. Het werd het einde van een jarenlange samenwerking en de Belgische architect Henry van de Velde voegde de erker toe.
Tot slot de gewraakte erker. Ergens begrijpen we wel dat Hélène uitzicht op het water wilde hebben. Al verbrak ze daarmee wel de strakke symmetrie die Berlage in zijn ontwerp had aangebracht.
