Laten we eerlijk zijn, één van ons (Elma dus) bezoekt het huis van schilder Claude Monet in Giverny niet zozeer vanwege zijn schilderkunst. En ook niet vanwege de fantastische tuinen met de wereldberoemde waterlelies. Nee, eigenlijk is ze vooral benieuwd naar Monets gastronomische kunststukjes. Want de schilder was een enorme lekkerbek.
We nemen de trein naar Vernon, vlakbij Giverny. Bij aankomst besluiten we niet met de massa in de bus te stappen naar Giverny. In plaats daarvan lopen we de route van de boemeltrein die Monet vroeger nam, als hij naar Parijs ging. Het is nu een wandel- en fietspad, een mooie wandeling (5 km) langs de Seine, door het landschap dat Monet ooit zag. Bijkomend voordeel: we komen later aan dan de bezoekers uit de bus, die zijn alweer weg. Dus is het nu relatief rustig in het huis waar Monet 43 jaar woonde (1883 tot 1926).
We komen aan de zijkant van de tuin binnen, daar waar pauwen en andere vogels wonen en de kippen, die voor verse eieren zorgen. De tuin van de schilder staat nog altijd bomvol kleurrijke bloeiende veldbloemen en is opgedeeld in lange vakken met paden ertussen. Voor Monet was het vooral een werktuin, hij gebruikte de kleurige bloemvakken om te experimenteren met kleurschakeringen voor zijn schilderijen.
We steken de weg over naar de andere kant, naar het stukje land dat Monet er later bij kocht. Daar zijn ze dan: Monets bekende watertuinen en de al even beroemde waterlelies, het bootje en de Japanse brug die hij allemaal schilderde. De tuinen zijn kleiner dan we hadden verwacht, maar de kleuren – ooit nauwgezet uitgedacht en geplant door de meester – zijn onverminderd spectaculair. De drie vijvers zijn ook in het echt net een plaatje; een plaatje dat we bijna te vaak gezien hebben, zo bekend is dit beeld geworden.
Ook het huis van Claude Monet en zijn tweede vrouw Alice Hoschedé is een onvervalste kleurexplosie. Alle luiken en kozijnen zijn felgroen, binnen is bijna alles geel of blauw. In de (gele) eetkamer is de tafel gedekt met twee serviezen. Het geel met blauwe servies ontwierp Monet zelf, daarnaast staat hun zondagse blauw met witte servies op tafel. De Monets hadden bijna altijd gasten die aanschoven, van kinderen en kleinkinderen tot andere beroemde impressionisten. Er kwamen daarom vaak twee versies van de gerechten op tafel. Eentje met extreem veel zout en peper voor Claude en Alice, én een normale versie voor de andere eters!
In de keuken, vol bont tegelwerk in allerlei blauwtinten, staat het grootste gasfornuis dat we ooit gezien hebben: 8 meter lang! Hier, tussen de prachtig blinkende koperen pannen kookte kokkin Marguerite twee keer per dag. Vijf of zes gangen was normaal. Monet zelf kon nog geen ei bakken, maar hij was een wel een gourmand met fantasie. Overal diepte hij recepten en culinaire ideeën op die Marguerite vervolgens op tafel wist te toveren. ‘Hun’ pistachetaart en bananenijs zijn beroemd, ook al kosten ze een paar dagen werk.
Met moeite sleuren we Elma uit de keuken om de rest van het huis te bekijken. Overal naar goed Frans gebruik bloemetjesbehang; en schilderijen, vooral in het atelier natuurlijk, waar Monets meesterlijke waterlelies ontstonden. De salon vinden we niet zo indrukwekkend, wel lief is de slaapkamer van Susanne, de dochter uit Alice’s eerste huwelijk. De eerste etage is helaas niet open voor bezoek.
# Virtuele rondleiding door het huis: https://fondation-monet.com/visite-virtuelle/#/salon_bleu
De recepten van Monet
Elma weet in een boekenwinkel in Vernon de oude carnets van Monet’s recepten op de kop te tikken. Monet verzamelde recepten en liet die bereiden door zijn trouwe kokkin Marguerite die, volgens Monet, de meest ingewikkelde receptuur kon omtoveren in culinaire hoogstandjes. Eerlijk gezegd kookt Elma na thuiskomst niet vaak uit Monets carnets, maar leest ze er vooral in en stelt zich dan voor hoe zo’n middagmaal van vijf gangen er uitzag. Onvoorstelbaar zijn de hoeveelheden (dierlijk)vet, suiker en koolhydraten, vooral als je je realiseert dat dit een dagelijkse inname betreft. Monet werd er toch 86 mee en stierf aan longkanker, niet aan een hartkwaal.
Geheime pistachetaart
Maar toch. Elma heeft een geheim. Ze probeert al een tijdje Monets indrukwekkende pistachetaart om te toveren in een gezondere versie, die niet het glazuur van je tanden doet springen en waarvan hart en bloedvaten niet onmiddellijk in een stuip trekken. Ze bidt dan heimelijk tot Marguerite om raad. Eén keer dacht ze tot een goddelijke samenwerking te zijn gekomen: de taart leek verdacht veel op het plaatje in het kookboek. Maar helaas, de smaak liet te wensen over. Enfin, Marguerite en Elma zijn er nog niet uit en ploeteren verder.
Laat dat u niet weerhouden van de reis naar Vernon, die is het meer dan waard (zonder touringcar, maar met wandelschoenen)!
Voorproefjes
# Monty Don bezoekt Franse tuinen die de impressionisten Monet en Cezanne inspireerden:
https://www.youtube.com/watch?v=s4DIapJ4cu4
# Unieke beelden van de meester aan het schilderen in de natuur:
https://www.youtube.com/watch?v=BJE4QUNgaeg
Fondation Monet
84 Rue Claude Monet, 27620 Giverny
Geopend van 22 maart tot 1 november (9.30-18.00 uur)
Bereikbaar per trein van Gare d’Austerlitz, Parijs, naar Vernon.
Nadat hij twee schilderijen van Monet cadeau had gekregen, werd Monet door de bevriende Franse premier Georges Clemenceau aangemoedigd om een ambitieus werk te maken, waarin zijn geliefde motief van waterlelies de hoofdrol kon spelen. Acht monumentale rond gebogen muurpanelen zouden de beschouwer geheel moeten omgeven met atmosferische waterpartijen. Het resultaat wordt ook wel ‘De Sixtijnse Kapel van het impressionisme’ genoemd. Sinds 1927, het jaar na de dood van de grote meester, is de monumentale wandschildering te bewonderen in het toen net geopende Musée de l’Orangerie in de Tuilerieën in Parijs.